درویشی کودکی داشت که از غایت محبّت، شبْ پهلوی خودش خوابانیدی. شبی دید
که آن کودک در بستر می نالد و سر بر بالین می مالد. گفت: ای جان پدر چرا
در خواب نمی روی؟

گفت: ای پدر! فردا روزِ پنج شنبه است و مرا 
درس های یک هفته پیشِ استاد عرضه می باید که از بیم در خواب نمی روم
مبادا که درمانم.